کلینیک بتن ایران :: مقالات علمی بتن
کارایی و مقاومت بتن با هم رابطه ای عکس دارند. به این معنا که با افزایش کارایی بتن...
تمامی مراحل و مواد مورد استفاده در ساخت بتنبر میزان کارایی آن تاثیر دارند. کارایی بتن به معنای میزان سهولت در مخلوط کردن، انتقال و بتن ریزی در محل پروژه میباشد. کار با یک بتن با کارایی بالا بسیار راحت تر و بهتر است چرا که به راحتی میتواند جا به جایش کرد و بتن ریزی نیز به آسانی انجام میشود.
کارایی و مقاومت بتن با هم رابطهای عکس دارند. به این معنا که با افزایش کارایی بتن، مقاومت بتن کاهش مییابد که موجب کاهش دوام و عمر بتن نیز میشود.
عوامل اصلی تاثیرگذار بر روی کارایی بتن :
مقدار سیمان بتن
مقدار آب بتن
نسبتهای مواد مختلف در مخلوط بتن
اندازهی سنگدانهها
شکل سنگدانهها
مرغوبیت سنگدانهها
ویژگیهای سطوح سنگدانهها
افزودنیهای مورد استفاده در بتن
استفاده از مواد جایگزین سیمان در بتن
سیمان، سنگدانه و آب مواد اصلی مورد استفاده برای ساخت بتن هستند. در بتن از افزودنیهای مختلفی برای تغییر ویژگیهای مختلف آن استفاده میشود. ویژگیهای این مواد و میزان استفاده از آنها بر کارایی بتن تاثیر میگذارد. در ادامه عوامل عمومی تاثیرگذار بر کارایی بتن را بررسی میکنیم:
مقدار سیمان بتن:
مقدار سیمان مورد استفاده در بتن تاثیر بسیار بالایی در کارایی آن دارد. هر چه مقدار سیمان بیشتر باشد، معنی آن این است که چسب بیشتری برای پوشش دادن سطح سنگدانهها و پر کردن تخلخلها موجود است. این موضوع باعث کاهش اصطکاک بین سنگدانهها شده و جاری شدن بتن در هنگام مخلوط کردن، انتقال و بتنریزی تسهیل میگردد. همچنین برای یک بتن با نسبت آب به سیمان ثابت، افزایش میزان سیمان به معنی افزایش میزان آب مورد استفاده نیز هست که در نهایت کارایی بتن را افزایش میدهد..
نوع سیمان:
نوع و مشخصات سیمان بر میزان کارایی بتن تاثیرگذار خواهد بود. افزایش عیار سیمان باعث میشود تا بتن به آب بیشتری برای رسیدن به کارایی مورد نظر پیدا کند. در حالی که سیمان با عیار کمتر، به آب کمتری برای رسیدن به همان میزان کارایی نیاز دارد.
نسبت آب به سیمان یا مقدار آب بتن:
یکی دیگر از عوامل بسیار مهم و تاثیرگذار در کارایی بتن، میزان آب مورد استفاده در آن میباشد. عموما نسبت آب بهسیمان بین 0٫45 تا 0٫6 تقریباً برای تمامی انواع مخلوطها، کارایی خوبی را ارائه خواهد کرد. هر چه نسبت آب به سیمانبیشتر باشد، میزان آب مورد استفاده نسبت به مقدار سیمان بیشتر خواهد بود و در نتیجه کارایی بتن افزایش خواهد داشت.
اندازه سنگدانهها:
میزان سطح خارجی سنگدانهها به اندازهی آنها بستگی دارد. هر چه سنگدانهها بزرگتر باشند، سطح خارجی آنها کمتر خواهد بود. هر چه سطح خارجی سنگدانهها بیشتر باشد، برای پوشش دادن سطوح به سیمان بیشتری احتیاج است. این موضوع باعث کاهش نسبت آب به سیمان و کاهش کارایی میشود.
در بتن معمولاً از افزودنیهای مختلفی برای افزایش و یا کاهش ویژگیهای مختلف آن استفاده میشود. چندین افزودنیمختلف نیز برای بهبود وضعیت کارایی بتن وجود دارد که روان کننده و فوق روان کننده نام دارند. این افزودنیها قادر هستند تا کارایی بتنهایی با نسبت آب به سیمان بسیار پایین را نیز افزایش دهند. از افزودنیهای هوازا نیز برای افزایش کارایی در بتن استفاده میشود. این افزودنی با ایجاد حبابهای هوا در بتن، اصطکاک بین سنگدانهها را کاهش میدهد و در نتیجه کارایی افزایش مییابد.
مواد تشکیلدهنده بتن:
سنگدانهها در بتن تقریبا سه چهارم حجم آن و ملات سیمان و آب یک چهارم آن را تشکیل میدهند.
آب
کیفیت آب در بتن از آن جهت حائز اهمیت است که ناخالصیهای موجود در آن ممکن است در گیرش سیمان اثر گذاشته و اختلالاتی به وجود آورد. همچنین آب نامناسب ممکن است روی مقاومت بتن اثر نامطلوب گذاشته و سبب بروز لکههایی در سطح بتن و حتی زنگ زدن آرماتور شود. در اکثر اختلاطها آب مناسب برای بتن آبی است که برای نوشیدن مناسب باشد. مواد جامد چنین آبی به ندرت بیش از 2000 قسمت در میلیونppm خواهد بود، به طور معمول کمتر از 1000 ppm میباشد. این مقدار به ازای نسبت آب به سیمان 0٫5 معادل 0٫05 وزن سیمان است. معیار قابل آشامیدن بودن آب برای اختلاط مطلق نیست و ممکن است یک آب آشامیدنی به جهت داشتن درصد بالایی از یونهای سدیم و پتاسیم که خطر واکنش قلیایی دانههای سنگی را به همراه دارد، برای بتنسازی مناسب نباشد. به عنوان یک قاعده کلی هر آبی که ph (درجه اسیدیته) آن بین 6 الی 8 بوده و طعم شوری نداشته باشد، میتواند برای بتن مصرف شود. رنگ تیره و بو لزوما وجود مواد مضر در آب را به اثبات نمیرساند.
مقدار آب مصرفی
مقدار آب مصرفی در داخل بتن بسیار با اهمیت است. به منظور تکمیل فرایند واکنش سیمان با آب مقدار مشخصی آب مورد نیاز است. در صورتی که این مقدار کمتر از آن حد باشد، قسمتی از سیمان برای واکنش آب کافی دریافت نمیکند و واکنش نداده باقی میماند. در صورتی که بیش از مقدار مورد نیاز آب به مخلوط بتن اضافه شود، پس از تکمیل واکنش، مقداری آب به صورت آزاد در داخل بتن باقی میماند که پس از سخت شدن بتن باعث پوکی آن و نتیجتا کاهش مقاومت خواهد شد. به همین دلیل دقت در مصرف نکردن آب زیاد در داخل بتن به منظور حصول مقاومت بالا ضروری است.
مقدار آب لازم برای تکمیل واکنش به صورت پارامتر نسبت آب به سیمان تعریف میشود. این نسبت برای سیمان پرتلند معمولی حدود 25 درصد است. با این مقدار آب بتن فاقد کارایی لازم خواهد بود و معمولاً نسبت آب به سیمانمورد استفاده در کارگاههای ساختمانی بیش از این مقدار است. در تعیین نسبت اختلاط بتن پارامتری لحاظ میشود که مقدار رطوبت سنگدانهها را نیز قبل از افزودن آب به بتن لحاظ میکند که در تعیین مقدار آب مورد نیاز حائز اهمیت است.
عملآوری
با ادامه یافتن Hydration، مقاومت بتن افزایش مییابد و این واکنش عامل افزایش مقاومت بتن یا همان گیرش سیماناست. برای عملآوری یا ادامه یافتن فرآیند Hydration باید رطوبت نسبی حداقل 80 درصد باشد. در صورتی که رطوبت کمتر از این مقدار شود، عملآوری متوقف شده و درصورتی رطوبت تسبی به بالای 80 درصد ، فرآیند هیدراسیون دوباره شروع خواهد شد. به دلیل تبخیر قسمتی از آب مورد نیاز قبل از تکمیل واکنش بین آب و سیمان(که چندین روز طول میکشد) قسمتی از سیمان موجود در مخلوط بتن واکنش نداده باقی میماند. پس از بتنریزی باید بلافاصله توجه لازم به فرایند عملآوری معطوف گردد. عملآوری عبارت است از حفظ رطوبت بتن تا زمانی که واکنش بین سیمان و آب تکمیل شود. این عمل میتواند به وسیله عایقکاری موقت، پاشش آب یا تولید بخار صورت گیرد. از دیدگاه عملی، حفظ رطوبت بتن برای 7 روز توصیه میشود. در شرایطی که این کار ممکن نباشد، حداقل زمان عملآوری بتن نباید کمتر از 2 روز باشد.
سنگدانهها
سنگدانهها در بتن تقریبا سه چهارم حجم آن را تشکیل میدهند، از این رو کیفیت آنها از اهمیت خاصی برخوردار است. در حقیقت خواص فیزیکی، حرارتی و پارهای از اوقات شیمیایی آنها در عملکرد بتن تاثیر میگذارد. دانههای سنگی طبیعی معمولاً بوسیله هوازدگی و فرسایش و یا به طور مصنوعی باخرد کردن سنگهای مادر تشکیل میشوند.
اندازه دانههای سنگی
بتن عموما از سنگدانههایی به اندازههای مختلف که حداکثر قطرآن بین 10 میلیمتر و50 میلیمتر و به طور متوسط از سنگدانههایی با قطر 20 میلیمتر استفاده میشود. توزیع اندازه ذرات به نام "دانهبندی سنگدانه" مرسوم است. به طور کلی دانههای با قطر بیشتر از چهار یا پنج میلیمتر به نام شن و کوچکتر از آن به نام ماسه نامگذاری شدهاند که این حد فاصل توسط الک 5 میلیمتری یا نمره چهار مشخص میگردد. حد پایین ماسه عموما 0٫07 میلیمتر یا کمی کمتر میباشد. مواد با قطر بین 0٫06 میلیمتر و 0٫02 میلیمتر به نام لای (سیلت) و مواد ریزتر رس نامگذاری شدهاند. گل ماده نرمی است که شامل مقادیر نسبتا مساوی ماسه و لای و رس میباشد.
کانیهای مهم
کانیهای مهم و متداول سنگدانهها در زمینه استفاده در بتن عبارتند از: کانیهای سیلیسی (کوارتز، اوپال، کلسه دون، تریمیت، کریستوبالیت)، فلدسپاتها، کانیهای میکا، کانیهای کربناتی، کانیهای سولفاتی، کانیهای سولفور آهن، کانیهای فرومنیزیم، کانیهای اکسیدآهن، زئولیتها و کانیهای رس.
افزودنیها
معمولا به جای استفاده از یک سیمان بخصوص، این امکان وجود دارد که بعضی از خواص سیمانهای معمولی مورد استفاده را به وسیله ترکیب کردن آن با یک افزودنی تغییر داد. قابل توجه این که نباید عبارات "مواد ترکیبی" و "مواد افزودنی" با معانی مترادف به کار روند، زیرا مواد ترکیبی موادی هستند که در مرحله تولید به سیمان اضافه میشوند در حالی که مواد افزودنی در مرحله مخلوط کردن به بتن اضافه میشوند. افزودنیهای شیمیایی اساسا عبارتند از: تقلیلدهندههای آب، کندگیر کنندهها و تسریع کنندههای گیرش که در آیین نامه ASTM به ترتیب تحت عنوانهای تیپهای C،B،A بندی شدهاند. افزودنیهای دیگری نیز وجود دارند که هدف اصلی از کاربرد آنها محافظت بتن از اثرات زیانآور یخزدگی و ذوب یخ است.
تسریعکنندهها
افزودنیهایی هستند که سختشدگی بتن را تسریع میکنند و مقاومت اولیه بتن را بالا میبرند. چند نمونه از تسریعکنندهها عبارتند از: کربنات سدیم، کلرورآلومینیوم، کربنات پتاسیم، فلوئورور سدیم، آلومینات سدیم، نمکهای آهن و کلرور کلسیم.
کندگیر کنندهها
افزودنیهایی هستند که زمان گیرش بتن را به تاخیر میاندازند. این مواد در هوای خیلی گرم که زمان گیرش معمولیبتن کوتاه میشود و همچنین برای جلوگیری از ایجاد ترکهای ناشی از گیرش در بتنریزیهای متوالی مفید میباشند. به عنوان چند نمونه از کندگیر کنندهها میتوان از شکر، مشتقات هیدروکربنی، نمکهای محلول روی و براتهای محلول نام برد. به عنوان مثال اگر با یک کنترل دقیق 0٫05 وزن سیمان شکر به بتن اضافه کنیم، حدود چهار ساعت گیرش آنرا به تاخیر میاندازد. مصرف 0٫2 تا یک درصد وزن سیمان از گیرش سیمان جلوگیری به عمل میآورد.
تقلیل دهندههای آب (روان کنندهها)
این افزودنیها به سه منظور به کار میروند:
1- رسیدن به مقاومتی بالاتر به وسیله کاهش نسبت آب به سیمان
2- رسیدن به کارایی مشخص با کاهش مقدار سیمان مصرفی و نتیجتا کاهش حرارت هیدراتاسیون در توده بتن.
3- سادگی بتنریزی به وسیله افزایش کارایی در قالبهایی با آرماتور انبوه و موقعیتهای غیرقابل دسترسی
افزودنیهای تقلیلدهنده آب تحت عنوان تیپA دستهبندی میشوند؛ لیکن اگر افزودنیها همزمان با کاهش نیاز به آب باعث تاخیر در گیرش نیز بشوند تحت عنوان تیپD طبقهبندی میشوند. اگر این روانکنندهها باعث تسریع در گیرش شوند، تیپ E نامیده میشوند.
فوق روانکنندهها
این مواد از قویترین انواع تقلیلدهندههای آب هستند که در آمریکا به عنوان روان کننده قوی و درASTM به عنوان تیپ F نامگذاری شدهاند. افزودنیهایی نیز هستند که ضمن تقلیل شدید آب باعث مقداری تاخیر در گیرش میشوند و به عنوان تیپ G طبقهبندی شدهاند. دو نمونه از روان کنندههای قوی: ملامین فرمالدئید سولفاته شده تغلیظ شده و یا (نفتالین فرمالدئید سولفاته شده تغلیظ شده) میباشند. اساسا استفاده از اسیدهای سولفاته شده باعث تسریع عمل پراکنش میشود. چون در سطح ذرات سیمان جذب شده و به آنها بار منفی میدهند واین باعث دفع ذرات از یکدیگر میشود. این فرایند کارایی را در یک نسبت آب به سیمان مشخص افزایش میدهد.
افزودنیهای روانکننده بتن که بعضاً فوقروانکننده نیز نامیده میشوند، برای بالا بردن اسلامپ بتن تازه و افزایش کارایی به آن اضافه میشوند و آنها را به بتن روان تبدیل میکنند. این افزودنیها در واقع همان کاهندههای آب با رنج بالا هستند که در این اینجا به منظور و اهداف دیگری از آنها استفاده میشود. بتن روان بسیار مایع است و با کارایی بالاتری که دارد میتوان از آن بدون نیاز به ویبراسیون یا فشرده سازی و بدون این که ذرهای آب انداختن یا جدا شدگیدر آن رخ دهد، استفاده کرد. از استفادههای مختلف بتن روان میتوان به مقاطع باریک و لولههای زیر آب اشاره کرد. گفتنی است که استفاده از بتن روان، عملیات بتنریزی را تسهیل کرده و هزینههای آن را نیز کاهش میدهد.
اضافه کردن روانکننده یا فوقروانکننده به بتنی با اسلامپ 75 میلیمتر، آن را به بتنی با اسلامپ 230 میلیمتری تبدیل میکند. طبق تعریف، به بتنی «بتن روان» گفته میشود که اسلامپی بزرگتر از 190 میلیمتر داشته باشد و همچنان خاصیتهای اصلی خود را حفظ کند.
در استانداردها و آییننامههای بتن، از دو نوع روانکننده نام برده شده است: نوع 1: روان کننده و نوع 2: روانکننده و ایجاد کنندهی تاخیر در گیرش. روانکنندهها معمولاً تاثیر بیشتری در تولید بتن روان نسبت به کاهندههای معمولی یا با رنج معمولی آب دارند. تاثیر روانکنندهها در افزایش کارایی و اسلامپ حدود 30 تا 60 دقیقه دوام دارد و پس از آن کارایی و اسلامپ بتن به سرعت کاهش مییابد. بالا بودن دما نیز میتواند به سرعت کاهش اسلامپ قوت ببخشد. این افزودنیها معمولاً در محل اجرای پروژه به بتن اضافه میشوند و به شکلهای مایع و پودر موجود هستند. زمان گیرش بتن ممکن است بر پایه ویژگیهای مختلف این افزودنی از جمله ترکیب شیمیایی، مقدار مورد استفاده و واکنش آن با دیگر مواد مورد استفاده در بتن، به تاخیر بیفتد یا به آن سرعت بخشیده شود. برخی روانکنندهها قادرند تا گیرش نهایی بتن را بین یک تا چهار ساعت به تاخیر بیندازند.
نمودار مقایسهای کسب مقاومت بتن معمولی و بتن روان. بتن C یک بتن معمولی است و بقیهی نمودارها، مربوط بهبتنهایی هستند که در آنها از انواع مختلف روانکننده یا فوقروانکننده استفاده شده است.
با این که پیش از این اشاره کردیم که بتنهای روان اصولاً آب انداختگی ندارند، اما آزمایشها نشان داده که بتن روانبا نسبت آب به سیمان مساوی با یک بتن معمولی، دارای آب انداختگی بیشتری است. اما این مقدار در بتنهای بااسلامپ بسیار بالا و یا بتنهایی که مقدار آب زیادی دارند، بسیار کمتر است. همچنین جمع شدگی بر اثر خشک شدن این نوع بتنها نیز نسبت به انواع مشابه بسیار کمتر میباشد.
میزان تاثیر روانکنندهها یا فوقروانکنندهها در بتن، به میزان و عیار سیمان و همچنین اسلامپ اولیهی بتن مورد نظر بستگی دارد.
بتن روان نسبت به بتن معمولی دارای هوازایی بیشتری است. بر همین مبنا تحقیقات نشان داده بتن روان در مناطق مرطوب دارای عملکرد ضعیفتری هستند. با این حال عملکرد بتن روان با نسبت آب به سیمان پایین در مناطق سردسیر، مطلوب گزارش شده است.
از مواد افزودنی کاهندهی آب برای کاهش مقدار آب مورد نیاز در مخلوط بتن برای رسیدن به اسلامپ مورد نظر، کاهش نسبت آب به سیمان، کاهش حجم سیمان یا افزایش اسلاماپ بتن استفاده میشود. کاهندههای آب معمولاً بین 5 تا 10 درصد از حجم آب در بتن را کاهش میدهند. اضافه کردن افزودنی کاهندهی آب بدون کاهش مقدار آب در آن میتواند بتنی با اسلامپ بیشتر تولید کند. هر چند نرخ کاهش اسلامپ تغییری نمیکند و در برخی موارد حتی افزایش نیز مییابد (نمودار پایین). کم شدن اسلامپ بتن در زمان کوتاه، باعث کم شدن کارایی بتن و کاهش فرصت برایبتنریزی میشود.
در این نمودار نرخ کاهش اسلامپ در سه بتن مختلف نمایش داده شده. همان طور که مشاهده میکنید، اضافه کردن کاهندهی آب باعث کاهش نرخ کم شدن اسلامپ نمیشود و حتی شیب آن را بیشتر نیز میکند. نمودار افقی نشاندهندهی زمان با واحد دقیقه و نمودار عمودی نشاندهندهی مقدار اسلامپ به میلیمتر میباشد.
افزودنیهای کاهندهی آب، به دلیل آن که نسبت آب به سیمان را در بتن افزایش میدهند، باعث بالا رفتن مقاومت بتن میشوند. برای بتنهای مختلف در شرایط مشابه، مقاومت بیست و هشت روزهی بتنی که در آن از کاهندهی آب استفاده شده، بین ده تا بیست و پنج درصد افزایش داشته است. با وجود این که این نوع افزودنیها، باعث کاهش آب در بتن میشوند و تصور عمومی این چنین است که باید جمع شدگی را نیز کاهش دهند، اما مشاهدات و تحقیقات نشان داده که مقدار جمع شدگی به دلیل تبخیر را بیشتر نیز میکنند. هر چند معمولاً نقش کاهندههای آب در مقایسه با دیگر عوامل ایجاد جمع شدگی در بتن، خیلی کمتر است. استفاده از کاهندهی آب برای کاهش مقدار سیمان و آب درمخلوط بتن، با ثابت نگه داشتن نسبت آب به سیمان، در مقاومت فشاری بتن تغییری ایجاد نمیکند یا آن را کاهش میدهد؛ همچنین میتواند باعث کاهش نرخ اسلامپ نیز شود.
افزودنیهای کاهندهی آب بر پایهی مواد شیمیایی استفاده شده در تولیدشان، میتوانند باعث کاهش، افزایش یا عدم تغییر مقدار آب انداختگی بتن شوند. کاهش آب انداختگی در سطوح صافی که شرایط خشک شدن سریع را دارند، مشکلاتی ایجاد میکند. از کاهندههای آب میتوان برای ایجاد تغییرات در زمان گیرش استفاده کرد؛ البته در صورت عدم نیاز به تغییر زمان گیرش، کاهندههایی نیز وجود دارند که در زمان گیرش تغییر چندانی ایجاد نمیکنند.
کاهندههای نوع A تاثیر کمی بر روی زمان گیرش دارند، در حالی که کاهندههای نوع D زمان گیرش را عقب میاندازند. کاهندهی نوع E نیز به گیرش بتن سرعت میبخشد. کاهندهی نوع D، زمان گیرش را بین یک تا سه ساعت عقب میاندازد. برخی از مواد کاهندهی آب، میتوانند در بتن هوازایی کنند. افزودنیهای لینگین، مقدار هوای موجود در بتنرا بین 1 تا 2 درصد افزایش میدهد. همچنین بتنهایی که در آنها از افزودنیهای کاهندهی آب استفاده شده، احتباس هوای بهتری دارند.
تاثیر افزودنیهای کاهندهی آب بر روی عملکرد بتن به عواملی همچون ترکیب شیمیاییشان، دمای بتن، ترکیب سیمان و مرغوبیت آن، مقدار و حجم سیمان و وجود دیگر افزودنیها بستگی دارد.
معمولاً حملهی اسیدی در سازههایی رخ میدهد که در نزدیکی معادن زیرزمینی ساخته شدهاند. آب زهکشی شده و خارج شده از این معادن میتوانند حاوی اسیدهای با pH بسیار پایین باشند. اگر pH محلولی 7 باشد آن محلول خنثی است. بزرگتر از 7 قلیایی است و کوچکتر از آن اسیدی. 15 تا 20 درصد محلولهای سولفوریک اسید دارای pH نزدیک 1 هستند. چنین محلولی به سرعت به بتن آسیب میزند. محلولهای اسیدی دارای pH 5 تا 6 نیز به بتن آسیب میزنند، اما به زمان بیشتری احتیاج دارند.
شناسایی بتنی که به وسیلهی اسید آسیب دیده است بسیار آسان است. اسیدها با سیمان پرتلند موجود در بتنواکنش میدهند و نمکهای کلسیم را به وجود میآورند. آبهای جاری به آسانی این نمکها را شسته و با خود حمل میکند. به مرور سنگدانههای موجود در بتن در معرض دید قرار میگیرند. ظاهر بتنی که به وسیلهی اسید آسیب دیده است، بسیار شبیه به آسیب دیدگی به وسیلهی سایش است، با این تفاوت که سنگدانههایی که در معرض دید قرار گرفتهاند، صاف و صیقلی نیستند. تصویر پایین، شکل عمومی بتن آسیب دیده به وسیله حملهی اسیدی را نشان میدهد. آسیب دیدگی بر اثر حملهی اسیدی، معمولاً بر روی سطح بتن آغاز میشود و ادامه مییابد، با این حال میتواند به لایههای دیگر بتن نیز نفوذ کند. زمانی که اسید به سطح بتن میرسد یا به داخل آن نفوذ میکند با سیمان داخل مخلوط بتن واکنش میدهد. این واکنش باعث میشود تا اسید خنثی شود. اگر اسید محلول در آب جاری باشد، آسیب دیدگی میتواند به سرعت پیشروی کند؛ چرا که بتن آسیب دیده به وسیله آب جاری شسته و برده میشود و اسید تازه به قسمتهای آسیب ندیده راه مییابد. برای ترمیم بتن آسیب دیده به وسیلهی اسید، معمولاً باید کمی بیشتر از جایی که بتن آسیب دیده پاکسازی شود. اگر چنین نشود، احتمال ضعیف شدن و شکست مواد ترمیمی بالاست.
مانند بقیهی آسیب دیدگیها، پیش از آغاز ترمیم بایستی منبع اصلی ایجاد آسیب دیدگی از بین برود. متداول تکنیک برای حملهی اسیدی، رقیق کردن اسید به وسیلهی آب است. با این کار، pH اسید بالاتر میرود و پتانسیل آن برای آسیب زدن به بتن کمتر میشود. اگر اسید خیلی قوی باشد، معمولاً از یک لایهی پوششی برای محافظت از مواد ترمیمیاستفاده میشود.
ترمیم بتن آسیب دیده با اسید، میتواند با جایگزینی بتن با بتن پلیمری صورت گیرد. بتن پلمیری و ملات اپوکسی (که در آن سیمان پرتلند وجود ندارد) مقاومت بالای در برابر حملات اسیدی دارد. همچنین ملاتها و موادهای ترمیمی دیگری نیز وجود دارد که در آنها سیمان پرتلند استفاده نشده و در برابر اسید مقاوماند.
شستشوی بتن به وسیلهی اسید، زمانی راه حلی برای آمادهسازی بتن پیش از شروع ترمیم بود. اما بعدها متوجه شدند که بعد از شستشو، خود اسید نیز باید به صورت کامل از بتن پاک شود؛ برای همین امروزه این کار ممنوع است.
در نهایت باید این نکته نیز ذکر شود که آسیب دیدگی بتن به وسیلهی آب خالص خیلی شبیه حملهی اسیدی است. این نوع آسیب دیدگی معمولاً در ارتفاعات زیاد و در جایی که آب کاملاً خالص است رخ میدهد. آب خالص حلالیت بالایی برای مواد مورد استفاده در بتن دارد؛ آنها را در خود حل میکند و به بتن آسیب میزند.